Buddhabhushan Jadhav

किताबें.. पुस्तके.. माझं आयुष्यभराचं व्यसन. अगदी लहानपणीच आईच्या साक्षीने सुरू झालेले हे व्यसन. साधारण तीन साडेतीन वर्षाचा असेल तेव्हा आईसोबत शाळेत जायचो. आई ग्रंथपाल असल्यामुळे पुस्तकाच्या सानिध्यात दिवस जात होता. पण फक्त पुस्तक उघडून चित्र तरी किती दिवस पाहणार आणि एका ठराविक काळानंतर मला ते काम खूप रटाळ वाटू लागलं म्हणूनच की काय मी वयाच्या चौथ्या वर्षी शाळेत जाण्याआधीच वाचायला शिकलो.(आजची मराठी शाळेची स्थिती पाहून हे खोटं वाटत बऱ्याच वेळेला) पण हो मी शाळेत जाण्याआधी पुस्तकात रमायला शिकलो.आणि इतकं रमलो की पुस्तकाबद्दल असलेलं माझं प्रेम दिवसागणिक वाढत गेलं पण कमी नाही झालं. असं म्हणतात की 'पुस्तक हा माणसाचा Best Friend असतो.' पण मला कधी हे पटलंच नाही. म्हणजे बघा.. माझ्यासारखा नास्तिक माणूस जो ईश्वराचे अस्तित्व नाकारतो. तो पुस्तकासमोर नतमस्तक होतो. पुस्तकाला चुकून पाय लागला किंवा हातातून पडलं तर लगेच पाया पडतो. यासाठी नाही की मला त्यात देव सापडला पण यासाठी की मला त्यात गुरू सापडला. पुस्तक हा कितीही  जिव्हाळ्याचा विषय असला तरी त्याच्या जोडीने डायरी, वही, पत्र आणि हो गु...

आज तिचा मेसेज आला,'कसा आहेस? I Hope विसरला नसशील.!' माझ्या फोन मध्ये तिचा नंबर आजही सेव्ह आहे.म्हणून विसरण्याचा प्रश्नच नव्हता. मी ही रिप्लाय दिला थोडा खोचकपणे,'नाही तुला कसं विसरेल? आयुष्यातला सर्वात मोठा काळ तुला Best Friend म्हणण्यात घालवला. आणि कसं असतं कधी कधी आपल्या भूतकाळाशी संवाद साधण्यात आनंद असतो नाही का?"            आता ती ऑनलाइन दिसत होती पण रिप्लाय देत नव्हती. कदाचित विचार करत असेल काय बोलू? कसं बोलू? आणि जेव्हा हे दोन प्रश्न दोघांमध्ये येतात तेव्हा समजावं आपलं नात एकतर संपलय किंवा नात शेवटच्या घटका मोजत आहे. तसं पाहता आमचं नात तेव्हाच संपलं होतं आता उरल्या होत्या फक्त त्या नात्याच्या छटा ज्या आता संध्याकाळ झाली म्हणून अंधुक झाल्या होत्या आणि अंधार पडल्यावर दिसणार नाही असा मला विश्वास आहे.            प्रत्यक्षात तो काळ संपल्यानंतरही त्याच्या स्मृती आपल्या मनात घर करून असतात.त्यांच्या अस्तित्वाचा खेळ सदैव चालूच राहतो आणि मग 'बीते रिश्ते तलाश करती हैं.!' ही केवळ गुलजारच्या गझलची एक ओळ न राहता परत परत भूतकाळात...

जोरात दार आपटतं ती सोफ्यावर येऊन बसली,"मी थकले आता.!" तो लॅपटॉप वरची नजर न हलू देता,"काय झालं? कोणी काही बोललं का?परत.!" ती,"तू ते लॅपटॉप आधी बाजूला कर नाहीतर बाल्कनीतून खाली फेकेल.!" तो(लॅपटॉप वरची नजर अलगत तिच्याकडे वळवत),"बोला.! कोण काय म्हणाल आज मॅडम ला!" ती(चिडून),"ज्याने बोलायला पाहिजे तो बोलत नाही आणि बाकीचे लोक शांत होत नाही." तो,"तुला सगळं माहीत आहे. तरी असं बोलू लागली तू.!" ती(डोक्याला हात लावत)," आता एकाच पर्याय आहे.! लग्न. " तो,"लग्न करायचं? Seriously" ती,"का तुला नाही करायचं?" तो,"मी कधी तुला बायकोच्या भूमिकेत बसवलंच नाही.! तू प्रियसी आहे माझी. " ती(रागात उभी राहून),"ठीक आहे.मी तुझ्यासाठी फक्त एक गरज होती.पण आता मला तुझी गरज नाहीये.. Good Bye Forever.! " आणि ती निघून गेली साधारण २३ महिन्यानंतर... ती परत त्याच्या फ्लॅटची बेल वाजवत परत आली. तो(दार उघडत),"ये.! आज कसं काय येणं केलंस?" ती,"का?यायला नाही पाहिजे का?" तो,"तसं ना...